Ξανά στο ίδιο έργο θεατές

Είναι ιδιαίτερα λυπηρό το γεγονός ότι γινόμαστε στο ίδιο έργο θεατές τουλάχιστον τα τελευταία σαράντα χρόνια. Είναι, δε, λυπηρότερο το να μη καταλαβαίνουμε ότι βλέπουμε μια επανάληψη του ίδιου έργου, ή, το κυριότερο, ότι έχουμε μια μαζοχιστική τάση να περνάμε από μεγάλα διαστήματα αγωνίας και να περιμένουμε τη λύση, η οποία τις περισσότερες φορές είναι η ίδια ή και χειρότερη από την προηγούμενη, ώστε να μας δίνεται η δυνατότητα να κριτικάρουμε ως «ειδικοί» αυτό που μας προσφέρεται.

Η χώρα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια είχε μια πολύ κακή πορεία (και αυτό κρίνεται εκ του αποτελέσματος), όσον αφορά τις δομές της, την αναπτυξιακή της προοπτική, τις δυνατότητες αύξησης της προστιθέμενης αξίας της και ανάπτυξης του κύριου παγίου της περιουσιακού στοιχείου, που είναι το ανθρώπινο δυναμικό της. Όλα λοιπόν αυτά τα χρόνια, και με την προοπτική που είχαμε λόγω της ένταξής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως στην Ευρωζώνη, αντί να πάμε μπροστά κατορθώσαμε:

Να δημιουργήσουμε ένα δημόσιο τομέα υδροκεφαλικό, με πολλές χιλιάδες Δημοσίους Υπαλλήλους, που δεν μπορεί λόγω ανυπαρξίας κατευθύνσεων να προσφέρει ουσιαστικές υπηρεσίες στους πολίτες αυτής της χώρας, και το χειρότερο, τους επιβαρύνει λόγω του κόστους του και φορολογικά. Αντί, δε, ο πολιτικός κόσμος να καταλάβει το λάθος του και να το διορθώσει, ρίχνει την ευθύνη στους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι δεν κάνουν τίποτα άλλο στη μεγάλη τους πλειοψηφία από το να προσπαθούν να διατηρήσουν τα κεκτημένα που τους υποσχέθηκαν. Δεν επιχειρώ να δικαιολογήσω τους δημοσίους υπαλλήλους· έχουν και αυτοί το μέρος της ευθύνης που τους αναλογεί.
Να δημιουργήσουμε περίπλοκα συστήματα και νομικά πλαίσια, που έκαναν δυσκολότερη τη ζωή των πολιτών και των επιχειρήσεων και ευνοούσαν την ανάπτυξη της διαφθοράς. Αντί να βελτιώσουμε λοιπόν αυτό το σύστημα, προβαίνουμε σε κριτική για τους δικαστικούς και για την αργοπορία οριστικών αποφάσεων και δημιουργούμε και πρόσθετους μηχανισμούς για την αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Να καταστρέψουμε το παραγωγικό μοντέλο της χώρας και να δημιουργήσουμε ένα μοντέλο κατανάλωσης που βασιζόταν κυρίως σε δανεισμό, με αποτέλεσμα αυτή η φούσκα να σκάσει όταν η ύφεση κτύπησε την πόρτα της χώρας μας. Κανείς δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη γι’ αυτό.
Ακόμα και όταν βρήκαμε λύσεις, καλές ή κακές, δεν φροντίσαμε όλοι μαζί, να κτίσουμε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, ώστε η χώρα σε βάθος χρόνου να έχει προοπτικές, απλώς μέναμε στις διαπιστώσεις για το ποιος φταίει και στην αέναη κριτική.
Ο πολιτικός κόσμος της χώρας, όπως και γενικότερα η κοινωνία μας, είχε σαν κύριο στόχο το «σήμερα» και τη διατήρησή του στην εξουσία, αδιαφορώντας για το «αύριο» και τις συνέπειές του. Κλασικό παράδειγμα είναι ότι η Ελλάδα αποτελεί μία από τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο όπου δεν υπάρχει συνέπεια και συνέχεια στον κρατικό μηχανισμό. Με την οποιαδήποτε, έστω και μικρή, αλλαγή πολιτικής ηγεσίας αλλάζουν τα πάντα και ξαναρχίζουν από την αρχή. Το συγκεκριμένο ζήτημα εξακολουθεί να υφίσταται -και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό- τα τελευταία χρόνια
Δεν φροντίσαμε ποτέ σαν χώρα να κτίσουμε την αλλαγή βασιζόμενοι στη λογική σκέψη του λαού, παρά προτείναμε την αλλαγή βασιζόμενοι πάντα στο συναίσθημα του λαού και ό,τι πραγματικά επιθυμούσε να ακούσει. Αποτέλεσμα, ο λαός δεν συνειδητοποίησε ποτέ την αλήθεια, γιατί απλούστατα δεν άκουσε ποτέ αυτή την αλήθεια.

Με αυτά και άλλα πολλά, φθάσαμε σχεδόν στην πτώχευση πριν από λίγα χρόνια και με υπεράνθρωπες θυσίες του ελληνικού λαού κατορθώσαμε να αλλάξουμε τα δεδομένα, να βελτιώσουμε την εικόνα μας και να βλέπουμε λίγο πιο αισιόδοξα το μέλλον. Κουραστήκαμε όμως γρήγορα και ζητήσαμε ξανά αλλαγή. Αλλαγή προσώπων, όχι αλλαγή πολιτικής, γιατί καλώς ή κακώς (προφανώς κακώς) όταν οφείλεις, είτε σαν άτομο είτε σαν επιχείρηση, είτε σαν κράτος, οφείλεις και να σεβαστείς την υποχρέωσή σου και να δημιουργήσεις ένα πρόγραμμα για την αποπληρωμή της. Οι όροι αυτής της συμφωνίας με τους πιστωτές σου, στην καλύτερη περίπτωση, πρέπει να είναι λογικοί και κοινά αποδεκτοί. Εκεί βρισκόμαστε σήμερα, για μια ακόμη φορά. Σ’ αυτήν λοιπόν τη συγκυρία ή Ελληνική Εταιρία Διοικήσεως Επιχειρήσεων (ΕΕΔΕ) για μια ακόμη φορά, όπως άλλωστε έκανε όλα τα χρόνια της ιστορίας της, οφείλει να δώσει τις δικές της απαντήσεις, όχι μόνο στα μέλη της αλλά σε όλη την ελληνική κοινωνία, που συνοψίζονται στα εξής:

Το θέμα της βιωσιμότητας του χρέους. Το χρέος είναι βιώσιμο ή μη βιώσιμο από διάφορες παραμέτρους. Η πρώτη και η κύρια παράμετρος είναι ο παρανομαστής του κλάσματος, δηλαδή η αύξηση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, που ουσιαστικά μπορεί να αυξηθεί αν υπάρχει πολιτική σταθερότητα, αν υπάρχει παραγωγικό μοντέλο και, τέλος, αν υπάρχουν οι υποδομές και οι διαδικασίες αυτό το μοντέλο να αποδώσει αποτελέσματα. Η δεύτερη παράμετρος, που καθιστά ένα χρέος βιώσιμο ή μη, είναι η αξιοπιστία της χώρας, η συνέπεια και η συνέχειά της. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στους πιστωτές να την αντιμετωπίσουν πιο πιεστικά ή πιο χαλαρά. Η τρίτη παράμετρος είναι το κόστος δανεισμού, δηλαδή οι επιβαρύνσεις των τόκων και η διάρκεια του χρέους. Είναι σαφές ότι χαμηλότερο κόστος εξυπηρέτησης του χρέους δίνει τη δυνατότητα στη χώρα να δημιουργήσει χρηματικά πλεονάσματα, τα οποία μπορεί να τα οδηγήσει σε αναπτυξιακές προσπάθειες ή σε κοινωνικές παροχές. Και η τέταρτη παράμετρος, που αφορά έμμεσα τη χώρα μας, είναι το τι συμβαίνει με τα χρέη των υπολοίπων χωρών, τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όπου ανήκουμε, όσο και γενικότερα στον κόσμο. Εδώ, λοιπόν, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι τα κρατικά χρέη δεν αποπληρώνονται πλήρως, απλά αυξομειώνονται και εξυπηρετούνται. Αυτή είναι η αλήθεια που πρέπει όλοι να γνωρίζουμε.
Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπισθεί είναι αυτό της ανεργίας. Το πρόβλημα της ανεργίας δεν δημιουργεί απλά ασφυκτικές πιέσεις στην κοινωνική συνοχή, αλλά και τεράστια προβλήματα σε δημοσιονομικό επίπεδο (μείωση των εσόδων της χώρας), αλλά διακυβεύει ουσιαστικά και τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού μηχανισμού της χώρας. Προφανώς, το πρόβλημα είναι σχεδόν αδύνατο να λυθεί βραχυπρόθεσμα, παρότι υπάρχουν λύσεις οι οποίες έχουν προταθεί και θα ξαναπροταθούν. Είναι βασική προτεραιότητα να δημιουργήσουμε το δικό μας παραγωγικό μοντέλο που θα βασίζεται στους άξονες που έχει συγκριτικό πλεονέκτημα η χώρα μας, και που θα δώσει προοπτικές στην ελληνική οικονομία. Αυτό πιθανότατα θα δώσει την οριστική λύση στο πρόβλημα της ανεργίας. Πρέπει, όμως, πέραν αυτών που περιμένουμε από το κράτος και τους διοικούντες να κάνουν, σαν επιχειρηματικός κόσμος να αντιδράσουμε, και με τις όποιες δυνάμεις έχουμε να συνδράμουμε ώστε να διατηρήσουμε στη χώρα μας το περιουσιακό μας στοιχείο που λέγεται «Επαγγελματίες με υψηλή προστιθέμενη αξία» και, θυσιάζοντας κέρδη ενός ή δύο ετών, να δώσουμε ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους να εισέλθουν ουσιαστικά στην παραγωγική διαδικασία.
Το τρίτο μεγάλο πρόβλημα είναι η λειτουργία του κράτους και οι δομές που πρέπει να δημιουργηθούν ώστε τα πράγματα να γίνονται γρήγορα και αποτελεσματικά. Η χώρα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις -και μάλιστα πολλές- ώστε να γίνει ένα σύγχρονο κράτος, και το κυριότερο, οι μεταρρυθμίσεις αυτές όχι μόνο να ψηφισθούν αλλά να εφαρμοσθούν. Έγιναν κάποια βήματα από την προηγούμενη κυβέρνηση προς τη θετική κατεύθυνση, αλλά λόγω πολιτικού κόστους δεν ολοκληρώθηκαν. Πρέπει πάση θυσία να στηριχθούν οι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται να γίνουν από τη νέα Κυβέρνηση. Δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια χρόνου, αν πραγματικά δεν θέλουμε σαν κράτος να βρισκόμαστε στο περιθώριο.
Το τέταρτο μεγάλο πρόβλημα είναι αυτό της νοοτροπίας που επικρατεί στη χώρα μας. Ο πολιτικός κόσμος θα πρέπει να κατανοήσει ότι έχει επιλεγεί από το λαό για να δώσει λύσεις βραχυπρόθεσμες, μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες στα θέματα της χώρας. Πολλά από τα θέματα αυτά είναι εθνικής σημασίας και χρειάζονται συναίνεση και αυτό θα πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους. Το ίδιο θέμα νοοτροπίας προφανώς υπάρχει και στο λαό μας. Σε μια χώρα η οποία βρίσκεται στη σημερινή κατάσταση δεν μπορεί και δεν πρέπει το ατομικό συμφέρον να υπερέχει του ομαδικού συμφέροντος. Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι προωθώντας το εθνικό συμφέρον έχουμε πιθανότητες να επωφεληθούμε και ατομικά. Δεν είναι μαγκιά η φοροαποφυγή και η φοροδιαφυγή· είναι εθνική προδοσία. Δεν είναι εξυπνάδα η μαύρη εργασία· είναι εθνική προδοσία. Η χώρα μας σαν κοινωνία αναπτύχθηκε τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 βασιζόμενη σε ξεκάθαρες αρχές και αξίες, που δεν υπάρχουν σήμερα, όπως ο αλτρουισμός, η ομαδικότητα, η δέσμευση, ο σκοπός. Με βάση αυτές τις αρχές θα πρέπει να κτίσουμε τη χώρα μας ξανά.

Στην Ελληνική Εταιρία Διοικήσεως Επιχειρήσεων είμαστε κατά βάση αισιόδοξοι ότι θα βρούμε το δρόμο μας μέσα απ’ όλα τα προβλήματα που βιώσαμε και πιθανότατα θα βιώσουμε και στο μέλλον. Αλλά θα πρέπει να πάρουμε πρωτοβουλίες και να κτίσουμε τις δικές μας μικρές κοινωνίες στις επιχειρήσεις μας, που θα έχουν αυτές τις αρχές και τις αξίες, και παράλληλα, να αναδείξουμε ξανά την έννοια του εθελοντισμού και να βοηθήσουμε τον πολιτικό μας κόσμο να επιλέξει μια άλλη διαδρομή: αυτή του κτισίματος εμπιστοσύνης με τους πολίτες, που θα τους εμπνεύσει να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους για να πάει η χώρα μπροστά.

Τα περιθώρια του χρόνου στενεύουν και πρέπει να δράσουμε άμεσα.

By Κωνσταντίνος Π. Λαμπρινόπουλος – Πρόεδρος του Δ.Σ. της ΕΕΔΕ
(Source: www.eede.gr)